Ruhum kesinlikle şehir yaşamına ait değil benim. Çocukken de böyle miydi hatırlamıyorum. ( 70 yaşında gibi konuştum) 10 senedir aktif olarak iş yaşamındayım. Pek çok farklı yerde çalıştım. Adam akıllı 2 yerde çalıştım -birinde halen çalışmaktayım-. İlkinde 3 yıl şimdikinde ise 2 yıldır çalışıyorum. Çalışmaktan aşırı bunaldım ve sıkıldım. Başkasının yanında, hakkettiğinden düşük rakamlara çalışmak sadece bizim ülkeye mi özel bilemem ama boşuna okuduğumuz bir gerçek. Yıllarını öğrenim hayatına veriyorsun ve sonuç ortada. Sermayesiz bir aileden geliyorsan seçim şansın çok olmuyor. Eninde sonunda birinin yanında “işçi” olmaya mahkumsun.
Haa tabi mükemmel bir kafayla, muhteşem bir icat bulamadıysan!
1 yıldır içinde bulunduğum buhran ve stres içinde yaşımdan 15 yaş yaşlı hissettiğimi fark ediyorum. İstanbul gibi bir şehirde genç kalmak sadece zenginlere özel bence. Hayatta belli sorumlulukların altına girdiğinde, o üniversite yaşamında yaptığın çılgın eğlenceler geride kalıyor. Arkadaşların yavaş yavaş -ya evlenerek ya da taşınarak- çevrenden uzaklaşıyor. Çünkü herkes farklı bir hayat kavgasına düşüyor. Bu da seni yalnızlaştırıyor.
Eskiden kendin için yalnız zaman geçirecek vakitler kollarken şimdi görüşecek insan bulmaya çalışıyorsun!
Şehir mi bizi kişiliğimizden asimle ediyor, biz mi bu yola sapıyoruz henüz bunu keşfedemedim. Bildiğim tek şey robotlaştığımız. Bana kalırsa o filmlerde anlatılan “robot çağı” şu an da İstanbul’da yaşanıyor.
Sabah kalk – işe git, işten çık – eve gel; TV izle, yemek ye, yat uyu.
Sabah kalk – işe git, işten çık – eve gel; TV izle, yemek ye yat uyu.
En son ne zaman aynaya baktığımı unuttum. Kendimi unuttum. Trafiğinde, pis kokusunda, insanlarında, kalabalığında kendimi bulamıyorum.
Nefes bile alamıyorum..
Yorumlar
0 comment